Een meisje dat ik wekelijks zie voor dyslexiebehandeling, zit voor de tweede keer in groep 4. Door de ernstige mate van haar lees-en spellingsproblemen, was een doublure noodzakelijk. Het meisje pakt de stof vlot op en werkt binnen korte tijd op hetzelfde niveau als haar groep. Omdat ze alles voor haar gevoel driedubbel moet doen, zet ze na een aantal maanden de hakken in het zand. Elke week neemt haar rebelse gedrag toe en wordt het huiswerk minder goed gedaan. Omdat de situatie hierom vraagt, ga ik met haar in gesprek. Ze blijkt erg veel last te hebben van de thuissituatie: haar ouders zijn al enige tijd gescheiden, maar maken nog steeds ruzie. Het meisje krijgt hier veel van mee, en moeder gebruikt de ‘dyslexiemap’ van het meisje in het getouwtrek (ze weigert deze mee te geven aan vader wanneer het meisje een week daar is, waardoor ze niet verder kan werken). Ik nodig ouders uit voor een gezamenlijk gesprek, zo kan het niet langer.
Ouders komen, al voordat het gesprek plaatsvindt, tot de conclusie dat de behandeling maar even moet pauzeren. Het is te belastend voor het meisje. Ik vind dit erg moeilijk, omdat het mijns inziens door ouders komt dat het niet goed gaat met het meisje. Wanneer ze met de dyslexiebehandeling stoppen, kan ik geen oogje meer in het zeil houden. Gelukkig hoor ik later, dat de school van het meisje om een groot overleg heeft gevraagd, waar beide ouders en de betrokken psycholoog van moeder bij aanwezig zullen zijn. Hopelijk komt hier een oplossing uit naar voren, hoe ouders tot een positieve omgangsvorm kunnen komen.
In november volg ik een cursus, o.a. gericht op het begeleiden van kinderen die verstrikt raken in de strijd tussen scheidende ouders. Hierna zal ik mijn hulpverleningsaanbod verder uitbreiden, met de mogelijkheid tot ondersteuning van deze kinderen en hun ouders.