Ik werd gevraagd mee te denken over de ideale onderwijssituatie. Een lastige vraag, omdat ‘out of the box’ denken niet mijn sterkste kant is.
De neiging om te beginnen met denken aan kleine klassen, veel individuele begeleiding en onderwijs passend bij ieder uniek kind, was groot. Maar, het mocht verder gaan dan dat: moet de ideale vorm van onderwijs überhaupt in een school plaatsvinden? Moeten er klassen zijn en zo ja, moeten deze worden ingedeeld naar leeftijd? Moeten alle kinderen alle vakken volgen? Moeten kinderen per se zo lang mogelijk op school zitten, in ieder geval het basisonderwijs en het voortgezet onderwijs doorlopen? Moeten ze beginnen als ze vier zijn? Moet er getoetst worden wat het niveau is van een kind? Moet er diagnostiek plaatsvinden als er vragen zijn over de ontwikkeling van een kind?
Heel veel vragen, die een idee geven hoe je verder kunt denken dan de manier waarop het onderwijs momenteel geregeld is. Het leuke is, dat we al pratend tot een mooi ideaalbeeld kwamen: het uiteindelijke doel in het leven, is voor eenieder dat hij of zij gelukkig is: het welbevinden staat voorop. Wanneer dit doel bereikt is, doet de hoogte van de Cito-scores, je intelligentieniveau en meer van dit soort schoolse zaken, er eigenlijk niet meer toe. Want, als iedereen gelukkig is met hoe hij is en wat hij doet in het leven, is een kind van negen dat stopte met school omdat hij graag op de boerderij van zijn ouders wilde werken, even ‘goed bezig’ als een volwassene van 21 die volledig uit eigen beweging studeert voor antropoloog.
Buiten de kaders denken is best verfrissend, het belang van het benadrukken van de sterke kanten van een kind wordt zo wederom heel duidelijk.
Ik ben benieuwd: wat is volgens jou de ideale onderwijsvorm?